De Camino zonder internet
“De winst die ik ervaar, is vele malen groter dan het verlies. Ik hoef maar vijf dingen te doen elke dag: eten, drinken, slapen, lopen en kleren wassen. Ik heb elke dag veel tijd over, en hoef me niet druk te maken over wat er elders gebeurt, want ik weet het niet. Doordat ik offline ben, wordt ik rustiger, luister beter en fleur op. Geen nieuws is goed nieuws, voor naasten ben ik bereikbaar, mijn ouderwetse telefoon kan bellen en SMS-en.
Wellicht omdat ik niet meer online ben, zie ik opeens meer om mij heen, bij elk kopje koffie op een terras, bij het betreden van een refugio of zelfs tijdens een pauze in de natuur zie ik lopers hun smartphone erbij pakken. Soms vraag ik waarom ze dat doen. In Calzada de Coto verblijf ik in een albergue waart geen internet is. Wat blijkt… Mensen gaan weer met elkaar praten. Het is een ilussie te denken dat je altijd bereikbaar moet zijn, dat je overal foto’s van moet maken en alles zo snel mogelijk met je netwerk moet delen.
Schermtijd
En dit alles is ook nog een goed tegen bijziendheid, die steeds meer toeneemt onder jongeren door het smartphone gebruik, en die niet meer valt te herstellen. Maxima deed iets wat veel oogartsen toejuichen, wijzen op de bijziendheid van haar dochter die ontstaan is door te veel schermtijd. Jongeren kunnen vaak het schoolbord niet meer zien, klagen over vermoeide ogen. Het is essentieel dat ouders afspraken maken met hun kind over de schermtijd, en die handhaven. Dit kan makkelijk door de schermtijd aan te passen. Het Oogfonds wijst op de 20-20-2 regel: na 20 minuten schermtijd moet de jongere minstens 20 seconden in de verte kijken en minimaal 2 uur buiten spelen.
