logo emvmeting nu

Er zijn inmiddels vele verhalen bekend van mensen die last hebben van elektromagnetische velden door zendmasten etc. Een aantal van deze verhalen zijn te vinden in het boek 'De draadloze kooi' van Chantal Halmans (2017). Een van de geïnterviewden, Carolien Schooneveld, geeft hierin zelfs aan dat ze vier gevallen van suïcide kent; mensen die in hun afscheidsbrief aangaven dat dit door straling kwam.

In onderstaand artikel een schokkend verhaal over iemand die hier in extreme mate gevoelig voor was, en op grond daarvan heeft moeten verhuizen, dr. Ineke C.W.M. Kienhorst (klinisch psycholoog/psychotherapeut), juli 2010. Daaronder een verhaal van Gro Harlem Brundland, oud minister-president van Noorwegen en auteur van het bekende Brundtland rapport (Our Common Future). Tenslotte een hoofdstuk uit het boek Forced to disconnect, electro refugees in Sweden. Verhalen, die een pleidooi zijn voor het instellen en behouden van zogenaamde 'witte zones', stralingsarme gebieden.

 

Ervaringsverhaal wetenschapster met schokkende conclusie

Bron: EHS - Bulletin nr. 31 Stichting EHS

Hierbij wil ik melden wat me sinds 2004 is overkomen. We hebben in dat jaar een huis gekocht in het oosten van het land. Hoewel we bij de aankoop daarvan de GSM mast (op 300 meter afstand) en de andere mast (ook op 300 meter afstand met wat later bleek: o.a. 2 radio FM zenders, wifi, semafoon, en GSM) hebben waargenomen, hebben we dit absoluut niet gezien als een belemmering om het huis te kopen. Wat gebeurde er in de periode daarna?

- Juli 2004: We verhuizen vanuit het westen van het land naar het oosten. Ik richt met succes mijn psychotherapeutische praktijk weer in en word lid van een aantal plaatselijke besturen.

- December 2004: Toenemende vermoeidheid.

- Februari 2005: Rood worden van de huid en warmtesensaties in het gezicht en lichaam. Vermoeidheid.

- Medio april 2005: Weken lang zeer ernstige gewrichtsklachten (zowel grote als kleine gewrichten). De gewrichten kraken en knakken bij elke beweging. Nog steeds: heel erg warm. Huidklachten: onderhuidse pukkels, kleine rode pukkeltjes op voorhoofd en wang, rode en schrijnende vlekken in het gezicht.

- 6 mei 2005: Voor de gewrichtspijn de huisarts geraadpleegd. Bloed nagekeken: alles o.k.

- Medio mei 2005: slaapstoornissen en ernstige vermoeidheid. Wakker rond 3 uur. Niet meer in staat om door te slapen. Huidklachten blijven. Ernstige zwelling van oogleden en gezicht. De warmtesensaties blijven doorgaan.

- Juni en juli 2005: Buitensporig moe en duizelig. Steeds meer last van stoornissen in het korte termijngeheugen en licht afatische symptomen. Ook treden concentratiestoornissen op. Verder: druk en pijn boven in het hoofd (vooral links), geknars in het hoofd, snerpende felle fluittonen, gezoem en een soort ’pijn’ in het hoofd. Dat laatste is met niets te vergelijken wat ik ken en ik krimp er van in elkaar.

Ernstige maag- en darmstoornissen. Heftige evenwichtsstoornissen waardoor ik, als ik van de ene kant van de kamer naar de andere wil komen over de grond kruip. In de laatste weken van juni kan ik alleen nog maar in bed liggen. In tegenstelling tot de eerdere ’warmteaanvallen’ ben ik nu ontzettend koud en kan mezelf niet meer warm houden, zelfs niet onder drie dekbedden en kruiken.

- 24 juli 2005: Zeer goede vriend en collega op bezoek. Hij raadt me dringend aan een internist te bezoeken, omdat ik er, volgens hem nog nooit zo slecht heb uitgezien.

- 26 juli 2005: naar tandarts: een acute ontsteking onder een van mijn kronen.

- Augustus 2005: bezoek aan internist. Vele bloed- en urine testen. Bloeddruk: 120/90. Alles blijkt o.k.

- 9 augustus t/m 12 augustus 2005: verblijf in bossen in Duitsland: ik knap op, de symptomen worden minder. De huid wordt rustiger. Langzaam maar zeker begin ik steeds meer te vermoeden dat het in de buurt van ons huis niet o.k. is. De zendmasten?

- Eind augustus, begin september 2005: de symptomen breiden zich uit met onwillekeurig heftig schudden en spierspasmen van hoofd, romp en armen. Duizelig, het evenwicht is weg. Geen beweging is meer vanzelfsprekend omdat ik me niet meer kan oriënteren in de ruimte: bij elke beweging moet ik mezelf opnieuw in de ruimte ’bepalen’. Druk en geknars in het hoofd. Voortdurend snerpend gefluit en herrie in mijn oren. Gezichtspieren zijn stijf. Gezicht, mond en ogenleden zijn opgezet, de ogen staan flauw.

Bevriende arts adviseert om naar de neuroloog te gaan. Ook bivakkeren we steeds vaker in een weiland ver buiten ons huis. De ergste symptomen verdwijnen dan. Eenmaal terug in huis komt alles terug.

- 9 september 2005: Telefonisch contact met internist. Om elke ’lichamelijke’ oorzaak (zoals een hersentumor) uit te sluiten (voordat we het huis zouden moeten verkopen), stuurt ze op een afspraak aan met een neurologe eind oktober 2005.

- Eerste twee weken september: ik ben zwerver in ons huis geworden. Overal liggen matrassen in de hoop ergens toch in slaap te kunnen vallen. Kan steeds minder tegen zaken als dimmers, trafo’s, ringleiding enz.. Daarmee is het moeilijk geworden mijn moeder (90 jaar) en haar zus (93 jaar) in de bejaardenflats te bezoeken. Bij onze kinderen in de ’grote’ stad kan ik al helemaal niet meer komen.

- 20 september tot 23 september: naar Duitsland naar een natuurpark. Slaap daar de eerste nacht onafgebroken 12 uur en vervolgens 10 uur. Knap weer op.

- 24 september 2005: Thuis weer onderuit. Zelfde symptomen als daarvoor. We weten nu nagenoeg zeker dat mijn conditie te maken moet hebben met de toestand rondom ons huis. Maar we wachten op de uitslag van het neurologisch onderzoek voor we besluiten het huis te verkopen. - oktober 2005: Desoriëntatie neemt toe: bijvoorbeeld ’s avonds, komend van een vergadering in mijn eigen dorp (die voor mij in het tuinhuisje is gehouden) weet ik desondanks de weg niet meer naar huis. Neem de verkeerde afslag en beland in een dorp verderop. Uiteindelijk rijd ik een sloot in.

Verder verloop:

De neurologe vond in oktober 2005 geen afwijkingen (MRI). EEG was onrustig, maar niet afwijkend. Geen Parkinson en geen epilepsie. Verder concludeert de neuroloog dat er ontregelingen zijn op subcorticaal niveau. De klachten gingen helaas niet over. In november 2005 werd er in het dorp waar we woonden C2000 (tetra) geïnstalleerd en daarmee werd het erger.

In maart 2006 was ik zo ziek dat we een huisje op het platteland hebben gehuurd. We hebben vervolgens twee jaar in drie huisjes gewoond. Bij de eerste twee huisjes, waar we een half jaar zijn geweest, was er geen telefoon en televisie met andere woorden geen communicatie meer met de buitenwereld (gsm kon ik zélf niet meer gebruiken). Ik kon niet meer bij mensen in huis zijn (vanwege allerlei systemen in hun huis: dimmers, wifi, trafo’s, spaarlampen et cetera,) geen boodschappen meer in het dorp doen. Ik kon zelfs niet meer bij mijn eigen huisarts komen, omdat zij inmiddels in een gebouw was gevestigd, waar allerlei moderne elektronische zaken waren aangebracht.

In ons eigen huis ben ik niet meer terug geweest, niet om te slapen of te werken (dat huis is in het derde kwartaal van 2007 verkocht en in mei 2008 hebben we een huis kunnen kopen in het noorden van het land). Ik ben langzaam opgeknapt, beginnend bij, het twee jaar, verblijf in de huisjes op het platteland en sinds twee jaar in ons nieuwe huis in het noorden. Helaas kan ik nog steeds niet bij mensen in ons nieuwe dorp op bezoek, laat staan een concert bijwonen, een museum bezoeken of - en dat is pijnlijk - mijn kinderen, familie of vrienden opzoeken. We hebben ons huis laten aanpassen zodat de elektro-belasting minimaal is. Maar mijn gevoeligheid blijft en die treedt onverminderd op bij een zekere mate van elektro (magnetische) velden.

Ik denk dat het niet eenvoudig is om zich te realiseren hoe sociaal isolerend een aandoening als deze is. En dan spreek ik nog niet eens over wat het betekent voor mijn echtgenoot, mijn kinderen, mijn moeder (die gestorven is, zonder dat ik bij haar kon zijn; evenals mijn peettante), mijn familie en vrienden. De onmacht die hen overvalt, omdat ze het ook niet kunnen oplossen, is pijnlijk voor hen en pijnlijk voor mij om aan te zien.

Mijn eens zo actieve leven (o.a. vele reizen in het kader van mijn werk, voor o.a. Buitenlandse Zaken, de Wereld Gezondheid Organisatie, Unesco) is voorbij. De vanzelfsprekende mogelijkheid om overal te kunnen komen waar ik wilde komen, het onderhouden van allerlei sociale- en werkcontacten (gelukkig zijn er in de familie/ vriendenkring mensen die steeds de moeite nemen om óns bezoeken), is nu al zes jaar tot stilstand gekomen.

En de consequenties van het, voor deze tijd, niet te bevatten sociale isolement dat er het gevolg van is, is van een omvang die, in deze huidige tijd (in onze westerse wereld) eigenlijk niet meer is voor te stellen en uit te leggen. Mensen die er naar luisteren zeggen in een zeker ongeloof; maar dan kun je nergens meer komen… en dat is dus precies wat het is!

Verder zwerft aan de rand van mijn bewustzijn het volgende: Hoe moet het verder? Hoe moet het als mijn echtgenoot of mijn kinderen me écht nodig hebben? Als ze in een ziekenhuis belanden…. of als ze gaan trouwen, als er kleinkinderen komen? Hoe moet het als je zélf naar een ziekenhuis moet? Of naar een bejaardenflat of verpleegtehuis? Op de financiële consequenties wil ik niet te diep ingaan. Wij zijn in de gelukkige positie dat we ons voorlopig hebben kunnen ’redden’. Maar voor velen met deze aandoening is dat niet weggelegd en die moeten blijven waar ze zijn, met alle negatieve gevolgen van dien.

Als wetenschapper heb ik me verdiept in de onderzoeken over de (correlatie tussen) elektro (magnetische) velden en gezondheid. Ook heb ik kennis genomen van de voorzorgsmaatregelen die in de landen rondom ons op dit moment worden voorgenomen of worden toegepast. Dit laatste om de mogelijke consequenties voor gezondheid van de man made elektro (magnetische) velden te verminderen.

Een en ander met zorg bestudeerd hebbend ben ik geschokt door het feit dat onze Gezondheidsraad en/of daarmee onze Overheid de houding blijft aannemen dat er niets aan de hand kan zijn en dat mensen met problemen zoals de mijne een perceptie probleem zouden hebben, waardoor wij ten onrechte onze symptomen toeschrijven aan elektromagnetische velden. Met deze opvatting rechtvaardigen zij, en naar mijn mening zeer ten onrechte, dat ze daarmee het voorzorgsbeginsel niet hoeven toe te passen.

In feite - en die conclusie is buitengewoon wrang - lijkt het er op, dat wij als elektrogevoelige mensen niet mogen bestaan. We lijken een bedreiging te vormen voor mogelijk grote financiële belangen en moeten dus als zodanig worden weggeredeneerd.

Elektrogevoelig: Oud-minister-president van Noorwegen en oud-voorzitter van de WHO, Gro Harlem Brundtland

Daarnaast voorzitster van de World Commission on Environment and Development, die het Brundlandt rapport uitbracht. Dit rapport riep voor het eerst op tot duurzame ontwikkeling. Dit werd gedefinieerd als: "een ontwikkeling die tegemoetkomt aan de noden van het heden, zonder de mogelijkheden van toekomstige generaties om in hun behoeften te voorzien in het gedrang te brengen".

Bron: https://www.elektrogevoeligheid.nl/?s=brundtland

Gro Harlem Brundtland
Voormalig premier van Noorwegen en voormalig Algemeen Directeur van de Wereldgezondheidsraad (WHO) Gro Harlem Brundtland krijgt hoofdpijn van het gebruik van een mobiele telefoon. Alsof dat nog niet genoeg is: Mensen in haar nabijheid moeten de telefoon uitzetten om te voorkomen dat ze last krijgt. ”Het is niet het geluid, maar de elektromagnetische straling waar ik op reageer.


Vertaling van het voorpagina-artikel in de Noorse krant “Dagbladet” van 9 maart 2002: Straling van mobiele telefoons geeft Gro Harlem Brundtland hoofdpijn.

Aud Dalsegg

WHO-directeur-generaal Gro Harlem Brundtland (62), krijgt hoofdpijn als ze belt met een mobiele telefoon. Dat is niet het enige: mensen in haar nabijheid moeten hun telefoons uitschakelen om ongemak te voorkomen.

“Het is niet het geluid, maar de elektromagnetische straling waar ik op reageer. Mijn overgevoeligheid gaat zover dat ik zelfs reageer op mobiele telefoons binnen ongeveer vier meter,” vertelt Gro. Als we met haar op het kantoor zitten bij “Helsetilsynet” in Oslo vraagt ze of er een aktieve mobiele telefoon in de kamer is. Ze zegt dat ze een lichte hoofdpijn ontwikkelt. De mobiele telefoon van de fotograaf was ingeschakeld, op de trilstand in de zak van zijn jas.

De vroegere premier heeft zelf geen mobiele telefoon, maar ze ontving voorheen veel gesprekken op de mobieltjes van naaste medewerkers. Ze zegt dat er alle reden is om voorzichtig te zijn met het gebruik van de mobiele telefoon. “In het begin voelde ik alleen een plaatselijke warmte rond mijn oor. Maar de klachten werden alleen maar erger, en werden tot een sterke hinder en hoofdpijn elke keer als ik gebruik maakte van een mobiele telefoon”, zegt Gro. Ze dacht dat ze kon ontsnappen aan de pijn door kortere gesprekken te voeren, maar het hielp niet. Het heeft haar ook niet geholpen om te stoppen met het gebruiken van een mobiele telefoon.

Vandaag de dag is het een hulpmiddel dat iedereen gebruikt, ook op haar werkplek, de World Health Organisation (WHO) in Genève. “Ik voelde me na een tijdje alsof ik een gevoeligheid voor de straling had ontwikkeld. En om niet als hysterisch te worden bestempeld – dat de mensen zouden denken dat dit gewoon iets wat ik me in mijn hoofd had gehaald – heb ik verschillende tests gedaan. Mensen zijn in mijn kantoor gekomen met hun mobieltje verborgen in hun zak of tas. Zonder te weten of deze was in- of uitgeschakeld, hebben we mijn reacties getest. Ik reageerde steeds wanneer de telefoon aan was – nooit wanneer deze was uitgeschakeld. Dus er is geen twijfel mogelijk.”

Hoe zit het met pc’s?  “Als ik een laptop vastpak om te lezen wat er op het scherm staat, voelt het alsof ik een elektrische schok krijg via mijn armen.”

De hoofdpijn die ze krijgt van de straling van mobieltjes houdt aan tot ongeveer een half uur tot een uur na de blootstelling.

Kan niet tegen draadloze huistelefoons (DECT)

Draadloze huistelefoons worden steeds vaker gebruikt en er wordt gezegd dat ze sterker uitstralen dan mobiele telefoons [omdat de DECT-telefoons niet met laag vermogen kunnen zenden]. Gro kan deze telefoons ook niet uitstaan. Ik krijg onmiddelijk een reactie als ik een dergelijke telefoon aanraak”.

Adviseert u tegen het gebruik van mobiele telefoons?
“We hebben niet genoeg wetenschappelijk bewijs om een duidelijke waarschuwing uit te kunnen brengen. Het is bijvoorbeeld niet aangetoond dat de straling kan resulteren in hersenkanker. De WHO heeft hiervoor een groot onderzoek in gang gezet en in de komende 2-3 jaar zullen we hopelijk betere antwoorden vinden op deze vragen. Maar ik begrijp de wetenschappers die waarschuwen. Ik denk dat we goede redenen hebben om voorzichtig te zijn, en niet meer gebruik te maken van de mobiele telefoon dan strikt noodzakelijk. En hoe jonger je bent, des te meer reden om dit serieus te nemen. Ik vind dat je het voorzorgsbeginsel zou moeten volgen,” aldus Gro Harlem Brundtland.

Voorheen hebben wetenschappers en artsen overgevoeligheid voor elektriciteit genegeerd. De Noorse Vereniging voor Elektrogevoeligen kreeg zoveel weerstand dat ze hun werk moesten stoppen [later zijn ze weer begonnen].

“Maar ik ben ervan overtuigd dat het serieus moet worden genomen. Sommige mensen ontwikkelen een gevoeligheid voor elektriciteit en straling van mobiele telefoons of apparatuur zoals pc’s. Of deze gevoeligheid kan leiden tot nadelige gezondheidseffecten zoals kanker of andere ziekten, weten we nog niet.

Maar ik denk dat we het voorzorgsbeginsel moeten volgen, vooral als het gaat om onze kinderen.”

Kenneth:I thought it was psychological

Forced to disconnect
Kenneth is in his forties and has just moved into a house, which he shares with three other EHS refugees.

My symptoms started around 1994. But when I think of it, I reacted to fluorescent light and heaters long before that. My first apartment had oldfashioned heating elements, and I never felt well there. The same happened when I went into stores with a lot of fluorescent lights. At the time, I thought it was psychological. It took a while before I realized that the actual indoor environment made me sick.

I would get unfocused, forgetful and very tired. It felt a bit like being switched off from the world around. It feels so abstract and hard to describe. I felt something was wrong but couldn’t figure out what it was. If you have the flu or a broken leg, it is obvious why you’re not well. It was such a relief to finally get in touch with people who understood why I felt this way and could help explain what was going on. My other thoughts were…maybe I have a tumour or brain damage or something like that. My guess was mould contamination.

I also lived in a 1960s apartment building in Skara for a while, but felt sickthere too. My guess was that the building was contaminated with mould or something like that. So I decided to move to a wood-framed house from the 1920s. I felt better there.
In 1999, I moved to another town to attend community college. I was determined to find a wholesome home that was clean from mould, radon and chemicals. I remembered hearing something vague about the effects of electricity, but back then I had no knowledge about that and I didn’t make the connection with my own situation. I managed to find an attic apartment in town. After I graduated I did a live-in trial at my brother’s house outside Skara. When I once again had to find another apartment in town, electrical heating was not an option for me.

I need to do live-in trials before I rent or buy a place. I have lived in 25-30 different places by now and slept in both cars and tents...Now I own a camping trailer too.
For a while, I lived in a tent in the woods. Later on I found a cabin, but unfortunately with electrical heaters. Still I talked myself into trying it out for a while. I turned the heaters on during the day and spent a lot of time outdoors, and turned them off when I got home. It didn’t work anyway. I wanted to find a self-subsistent farm in the country and I found my dream house in Dalsland County. But I felt really sick there too, probably from the electrical fences and the transmission towers in the area. It was so sad. I managed to last there from mid-June to October/November. That’s when I moved here.

Wasting a couple of months each time
My dream is to buy my own house. I had a lead on a cabin, and I tried it out for 2-3 weeks, but I soon realized that it was no good. Every time I do a live-in trial, a couple of months get wasted. I just lie around apathetic and don’t even have the strength to read or do anything of value. I feel relatively OK here. Now I’m careful about not taking risks with my health.
I have moved so many times… it’s a mental drain just to unpack my stuff. The only things I bring with me nowadays are my backpack and my guitar. About working. Employers do not welcome requests like, “Please replace the fluorescent lights. They make me sick.” The likelihood of me being replaced instead is very high…

Like a hobo
This is a real tough life. I don’t count on people to understand it. In the beginning, people asked: “What on earth are you doing?” Then they have disappeared out of my life one by one. I have no contact with my family, although my son still sort of keeps in touch. He doesn’t want to come and visit me here though, and I don’t want to force him. I have to continue my live-in trial here to see if I can take it. I’ve been forced to give up a lot. I have no family to help me, and I have not had an intimate relationship during this whole time.

It feels like I now depend on the good will of others. I feel like the hobos must have felt years ago, not being worth as much as their fellow human beings.
Nowadays, people use a lot of medicine, sleeping pills and antidepressants.They suffer from fibromyalgia, headaches and muscle tension. When I watch people at work, I wonder: “Why are their bodies so tense?” What was it like during the Bronze Age, for instance? Did people suffer as much from headaches back then?
Today people are not allowed to get sick. If you suffer from what is considered a medically diffuse illness, you are out of luck. A cousin of mine once said to me, “Nobody would willingly live like you do. To call you a ‘scam artist’ is totally absurd!”

Podcast M. Rigter

Het persoonlijke verhaal van de eigenaar van EMV Meting.nu, die veelvuldig geconfronteerd wordt met stralingsgevoeligen, valt te het beluisteren via een podcast: In deze podcast maakt hij zijn zorgen kenbaar over ontwikkelingen in het kader van straling, met name 5G. Voor de Spotify versie hiervan, zie de juli 2020 podcast via: https://open.spotify.com/show/0WESZXGOgxvGbsXFkleNz5 Ook op Instagram te horen, via de link: https://anchor.fm/zieldingen Een interview om in afleveringen te beluisteren, de tijdsduur is 150 minuten.